Περιλήψεις Εισηγήσεων ΙΙ

Η τέχνη και ο ρόλος της στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν. Εμπορευματοποίηση και ανεξαρτησία.

Στυλιανός Μακρυγιάννης - Ομάδα Made in Athens

Εκπρόσωπος της Ομάδας

Το Α.Ε.Π μετατρέπει τις εμπορευματικές μονάδες σε χρηματικές μονάδες.
Σε αυτή την μετατροπή συμμετέχει και η τέχνη με το δικό της μερίδιο το οποίο είναι διευρυμένο αφού δεν έχει τον χρεωστικό χαρακτήρα όλων των άλλων εμπορευμάτων.
Στον Μη Χρεωστικό χαρακτήρα της τέχνης έναντι του Α.Ε.Π εντοπίζουμε ότι το χρέος ως χρηματική αλλά και ως πνευματική και υλική μονάδα απορροφάται από την ανεξάρτητη τέχνη.
Στον αντίποδα η εμπορευματοποίηση της τέχνης ακυρώνει την Μη Χρεωστική Αξία και επιβαρύνει το Α.Ε.Π αφού την μετατρέπει σε καταναλωτικό αγαθό, σε στρατευμένο αγαθό (στρατευμένη τέχνη) προς άμεση και εύκαιρη κατανάλωση καταστρέφοντας το επενδυτικό σημείο του Α.Ε.Π.
(GDP = C + I + G + NX (C) κατανάλωση, (Ι) επένδυση, (G) δημόσιες δαπάνες (ΝΧ) καθαρές εξαγωγές)
Το Α.Ε.Π αντλεί τα μέγιστα από την ανεξάρτητη τέχνη και δεν έχει κανένα συμφέρον από τις εμπορικές  ‘’επενδύσεις’’ στην τέχνη όπως βλέπουμε να κάνουν οι μεγάλοι Δήμοι της χώρας για να αντλήσουν από την προσωρινότητα του καταναλωτισμού.
Έχει την δυνατότητα και την θέληση η ανεξάρτητη τέχνη να αντιμετωπίσει την εμπορευματοποίηση πριν απορροφηθεί από το σύστημα;

Αναγνωρίζουμε όλοι μας όπως και το εμπόριο ότι η ανεξάρτητη τέχνη έχει τις δυνατότητες να αντιμετωπίσει ευθέως την εμπορευματοποίηση του κοινωνικού ιστού και την παγκοσμιοποίηση του κρατικού φορέα.
Είναι πράγματι η ανεξάρτητη τέχνη ανεξάρτητη ή εξελίχτηκε σε άτακτη τέχνη;

Ο Αδ. Κοραής εντοπίζει το 1828 στο βιβλίο του Άτακτα «η ολιγότης των κατοίκων, ανάγκαζε τον τεχνίτη να εργάζεται πολλές τέχνες ταυτόχρονα» κάτι το οποίο εντοπίζουμε και εμείς δυο αιώνες αργότερα την εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης.

--------------------------------------------------

Νομαδική Αρχιτεκτονική: Χειρονομίες στον Δημόσιο Χώρο»

Νίκος Καζέρος και Ελένη Τζιρτζιλάκη

Αρχιτέκτων ΜSc - Ερευνητής και Διδάκτωρ Αρχιτεκτονικής, Εικαστικός

Η εισήγηση θα έχει ως βάση το περιεχόμενο του πρόσφατα εκδομένου βιβλίου "Νομαδική Αρχιτεκτονική / Περπατώντας σε ευάλωτα τοπία" /εκδόσεις FUTURA και τη χειρονομία που έγινε μέσα από την έκδοση αυτή ενός βιβλίου - αρχείου. Πoιά είναι η σημασία αυτής της έκδοσης σήμερα; Το βιβλίο περιλαμβάνει τα κείμενα των δράσεων, φωτογραφικό υλικό και χάρτες διαδρομών καθώς και υλικό που εκφωνήθηκε κατά την διάρκεια των δράσεων. Πως συντέθηκε αυτό το υλικό στο βιβλίο; Τι έχει να προσφέρει στον χώρο της ανεξάρτητης καλλιτεχνικής έκφρασης; Πόσο δύσκολο ήταν να συντεθεί το εφήμερο αυτό κυρίως υλικό των δράσεων;

Θα αναφερθούμε σε δράσεις  που περιλαμβάνονται στο βιβλίο και αφορούν το περπάτημα και την εκφώνηση όπως: Water Girls -Water Boys Χαμένος Παράδεισος κατά μήκος του ποταμού Κηφισού, Το Πάρκο ως κοινό αγαθό για την Αθήνα (σχετικά με το Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνοs) καθώς και στη συζήτηση που εμπεριέχεται στο βιβλίο με τον τίτλο «Σωσίβια» μεταξύ των Ελένης Τζιρτζιλάκη, Τζίλλυ Τραγανού και Νίκου Καζέρου που αναφέρεται στα κοινά μέσα από την επανάχρηση υλικού επιβίωσης, τα κοινά και οι πρόσφυγες και τις εμπειρίες των κοινοτικών κήπων στην Αθήνα και στην Νέα Υόρκη.

--------------------------------------

Ο διαχρονικός ρόλος της Τέχνης και η σημερινή αμηχανία

Χιωτίνης Νικήτας

Καθηγητής, Κοσμήτωρ Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών και Πολιτισμού, Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής

  

Είναι προφανής η σημερινή αμηχανία των δημιουργών έργων στα πλαίσια της «τέχνης», δηλαδή στα πλαίσια της έννοιας που δίνουμε σήμερα στον όρο αυτόν. Οι θεωρητικοί μελετητές και πολύ περισσότερο οι δημιουργοί, καταδήλως δεν συμφωνούν σε κάποια κοινά αποδεκτή ερμηνεία του όρου «τέχνη», πολύ περισσότερο το κοινό τους, που δείχνει να μην ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως γι’ αυτήν τη δραστηριότητα του ανθρώπου. Τουλάχιστον δεν ανταποκρίνεται σε συλλογικούς στόχους και προτεραιότητες βίου, όπως παλαιότερα. Αόριστες ερμηνείες και ακόμα πιο αόριστες οι επιθυμίες τους. Στην καλλίτερη περίπτωση τα έργα   προσφέρουν στους θεατές τους μια ακαθόριστη τέρψη, στην χειρότερη θέλγουν με όρους κατευθυνόμενης μόδας ή μάρκετινγκ επιτηδείων «τεχνοκριτικών», που «αυτοί (και μόνο) ξέρουν», ξέρουν  να ερμηνεύουν και να πωλούν. Στοχεύουμε στην διαλεύκανση των αιτιών αυτής της σημερινής σύγχυσης (τουλάχιστον σύγχυσης) των μελετητών και της σημερινής αμηχανίας των δημιουργών.

---------------------------------------

Ας μιμηθούμε το παράδειγμα άλλων χωρών για να γνωστοποιήσουμε τον ρόλο και την αξία της εικαστικής δημιουργίας

Ντίνα Αναστασιάδου  

Γλύπτρια, Ζωγράφος (Ιαπωνικού sumi)

Μια χώρα θεωρείται αξιοσημείωτος πολιτισμός όταν έχει να επιδείξει σημαντικά έργα τέχνης στην εξέλιξη της ιστορίας της. Η εικαστική γλώσσα καταγράφει την εποχή της και περνάει μηνύματα θρησκευτικά, πολιτικά, κοινωνικά, κριτικάρει θετικά ή αρνητικά, προβληματίζει, τέρπει.  Έτσι αποτελεί έναν άμεσο τρόπο μεταβίβασης μηνυμάτων και ιδεών. 

Η Ελλάδα φέρει στους ώμους της την μεγάλη κληρονομία του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού ο οποίος επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει πλήθος καλλιτεχνών ανά τον κόσμο. Αλλά ο σύγχρονος μέσος Έλληνας γνωρίζει μόνον «την Αρχαία Ελλάδα», δεν γνωρίζει τίποτα για την μεγάλη δραστηριότητα των συγχρόνων Ελλήνων καλλιτεχνών.

Από την εμπειρία μου σε Ιαπωνία και Ινδία αναφέρω ότι: οι κυβερνήσεις τους χρηματοδοτούν Μουσεία, ενθαρρύνουν εκθέσεις και καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς, επιβραβεύουν μαθητές στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση για το καλλιτεχνικό τους έργο ή για την πρωτοπόρα ιδέα τους. Και φυσικά βραβεύουν και φοιτητές ή απόφοιτους Σχολών Καλών Τεχνών. 

Το κρατικό κανάλι (NHK WORLD) της Ιαπωνικής τηλεόρασης προβάλει κάθε Σαββατοκύριακο τις εκθέσεις  σε Μουσεία και Γκαλερί. Κάνει αφιερώματα σε Ιάπωνες και ξένους καλλιτέχνες, άρα διαπαιδαγωγεί.

Επίσης σε εισόδους κτιρίων, βιτρίνες καταστημάτων, σταθμούς τρένων, στάσεις λεωφορείων υπάρχουν αφίσες που αναγγέλλουν εκθέσεις.

Στην Ινδία οι καλλιτέχνες που αποφοίτησαν από Ανώτατες Σχολές επιδοτούνται για να φτιάξουν δικό τους εργαστήριο.

Ιαπωνία και Ινδία είναι υπερήφανες για τον πολιτισμό τους, επενδύουν πάντα σε αυτούς, ενθαρρύνοντας έτσι  το αγοραστικό κοινό των προϊόντων τους, αλλά μέσω της τέχνης προσελκύουν κάθε χρόνο και περισσότερους τουρίστες.

Θεωρώ ότι στην Ελλάδα πρέπει να δίνεται μεγάλο βάρος στην καλλιτεχνική εκπαίδευση των νέων. Πρέπει επίσης να βρούμε τρόπο να πείσουμε την πολιτεία ή την εκάστοτε κυβέρνηση να καταλάβει γιατί θα πρέπει να ενθαρρύνει το έργο των καλλιτεχνών.

--------------------------------------